AYASOFYA KIZIL-ELMASI

Eski Türkler dünyanın üç kıtası ile çeşitli denizleri ve adaları üzerinde tarihin en büyük imparatorluklardan birini kurmadan önce o muhteşem devleti milli vicdanlarında kurmuşlar ve Anadolu’daki Ana Vatanlarını her tarafından genişletmek için adeta manevi bir harita hazırlamışlardır. Gönüllere giren bu vicdani haritanın muhtelif istikametlerindeki büyük merkezlerine hep “Kızıl-Alma=Kızıl Elma” adı verilmiştir. Anadolu’nun etrafında uzak, yakın bir çok Kızıl Elmalar vardır. Eski Türk efsanelerine dayanan bu güzel sembol ordunun gideceği hedefleri gösterir. Yorulmak bilmeyen eski Türk atılımları işte bu Kızıl-Elma’lara doğru atıldıkça yüzyıllara göğüs gerecek muazzam bir imparatorluk kurulmuş ve her atılımda genişlemiştir.

 Bu manevi sembolü maddileştirerek izah etmek kolaylık gören Osmanlı yazarları “Altın Top”, “Altın Hokka” ve “Kürre-i Laal=Yakut Top” gibi elma şeklinde birtakım kızıl kürelerden söz etmişler ve eski Türklerin “Kızıl Elma” adını takdıkları şehirlerin hepsinde ya en büyük kilise kubbesinin veyahut bir saray damının işte bir böyle parlak topla göz kamaştırdığına ait bir takım tafsilata bile girişmişlerdir. Mesela Evliya Çelebi Budin Sarayından bahsederken:

“Her kasrın kubbelerinde birer altın top asılı olduğundan, adına “Kızıl Alma” sarayı derler.”

Diye Macaristan’nın Başşehrine Türklerin “         Kızıl Elma” dediklerini anlatır. İslamiyet’in gaza ve cihat esaslarıyla uyumlu olarak fethedilmiş veyahut edilememiş bir çok Kızıl-Elma’lar vardır. Bunların en mühimleri şöyle sıralanabilir:

1-Ayasofya yahut Kostantiniyye Kızıl-Elması:İstanbul;

2-(Rim-Paoa) Kızıl Elması:Roma;

3-Engürüs (Macar) Kızıl-Elması:Budin;

4-Orta-Macar Kızıl-Elması:Estergon;

5-Beç Kızıl-Elması:Viyana.

Bunlar  gibi daha bir çok eski Türk Kızıl-Elmaları vardır.

Bunların en mühimi olan “Kostantiniyye Kızıl-Elması” Ayasofya demektir ve bu ad fetihten çok önce kararlaştırılmıştır. Milli ve dini gayelerin birer kilise şeklinde tasavvur ve  tasvir ettiği bütün bu müşterek hedeflerinin camiye tahvili eski Türk’ün en kutsal ülküsüdür. Yüzyıllar boyunca bütün şehitlerimiz bu milli ve dini gaye uğrunda kan döküp can vermişlerdir.

Adeta bir kanun gibi daima riayet edilmiş muhteşem bir Türk ananesi vardır. Herhangi bir kale yahut şehir fethedildiği zaman surun üstüne bayrak çekilirken mutlaka ezan okunur ve Türklüğün sembolü ile müslümanlığın sesi ordunun zaferini birlikte ilan etmiş olurdu. En büyük kilisenin camiye tahvili de işte bu ilk fetih gününün ilk işiydi. Eski Türk işte böylece “Kızıl Elma”sına kavuşmuş sayılır ve ilk Cuma namazı işte o Kızıl-Elma camiinde, yani hem İslamiyetin, hem Türklüğün hakimiyet timsali olan büyük camide kılınırdı. Bu gibi camilere umumiyetle (Fethiyye) yahut (Kilise Camii) denilir ve bazan da (Aya Sofya) da olduğu gibi eski adı bir zafer alameti olarak bırakılırdı. İşte bütün bunlardan anlaşılacağı gibi, kiliseden çevrilmiş büyük cami demek, Türk Ordusunun tarihi, milli ve dini bir zafer anıtı ve aynı zamanda (Kızıl-Elma)nın en büyük sembolü demektir. Bu vaziyete göre “Aya Sofya” camii yalnız bir İslam mabedi değil, aynı zamanda Türk Fethinin en büyük milli ve tarihi abidesidir.

Netice itibariyle İstanbul’un 29 Mayıs 1453 Salı gününe rastlayan fethinden 24 Kasım 1934 tarihinde Bakanlar Kurulu Kararı ile müzeye çevrilinceye kadar, Miladi takvimin ıslahından doğan on günlük fark da hesap edilmek şartıyla 481 yıl, 5 ay, 16 gün cami vaziyetiyle Kızıl-Elma sıfatını muhafaza etmiş olan Ayasofya’nın bu son devri, şehrin Türk hakimiyeti timsalinden mahrumiyet devri demektir.

(İsmail Hami Danışment-Tarihi Hakikatler-Sayfa:163-164-165)

Proje Yerlinet tarafından çözümlenmiştir.