Türk adı çeşitli kaynak ve araştırmalarda türlü manada açıklanmıştır. Çin Kaynakları Tu-Kiu (Türk)’yu miğfer olarak, İslam kaynakları ise ses benzetmesine dayanarak terk edilmiş, olgunluk çağı ve benzeri manalar vererek yeni anlamlar üretmişlerdir.

    19. yüzyılda A. Vambery’nin ilmi izaha yakın olan fikrine göre ise Türk kelimesi “Türemekten” gelmektedir. Ziya Gökalp bunu “Türeli” yani kanun ve nizam sahibi olarak açıklamıştır.

    Ancak, Türk kelimesinin cins isim olarak “GÜÇ-KUVVET” manasında olduğu, buradaki Türk kelimesinin Milletin adı olan “Türk” kelimesiyle aynı olduğu A. V. Le Coq tarafından ileri sürülmüştür. Bu iddia Göktürk kitabelerinin çözücüsü olan V. Thomsen tarafından da kabul edilmiş, aynı iddia G. Nemeth’in tetkikleri ile de ispat edilmiştir.

   Ayrıca Türk kelimesinin cins isim olarak “ALTAYLI” (Ceyhun Ötesi Turanlı) kavimlerini ifade etmek üzere 420 yıllarına ait bir Pers metninde, daha sonraları 515 yılı hadiseleri dolayısıyla “Türk-Hun” (Kudretli Hun) tabirlerinde geçtiği bilinmektedir.

 İran kaynaklarında Türk kelimesi “Güzel İnsan” karşılığında kullanılırken, 11. yüzyılda Kaşkarlı Mahmut “Türk adının Türklere Tanrı tarafından verildiğini” belirterek, “Gençlik, Kuvvet, Kudret ve Olgunluk Çağı” demek olduğunu bir kez daha belirtmiştir. Tarihçiler ise Türk kelimesinin “Güçlü-Kuvvetli” anlamına geldiğini kabul etmektedirler.

Proje Yerlinet tarafından çözümlenmiştir.